>Typical work day in the commune
>
Commune Hall
Pong Tuek Commune
Damnak Chang’eur District
Kep, Cambodia
Rain clouds forming on the horizon. A few minutes later, a heavy monsoon rain poured cooling the grazing animals and nourishing the dry land.
>Sunday Scenery #002: Sunset in Kep
>
Today’s Sunday Scenery entry is also the first photo to start my project 365 – one photo a day.
More than two years ago, I left the comforts of Phnom Penh for a work assignment down south of Cambodia – to the coastal town of Kep. Our organization had no office there yet so I had to use the same guesthouse room (where I live) as my office. There was no electricity yet – generator operates only at night – and so I travel to our project areas by day and do the paperworks at night. Each working day I was absolutely knackered from the bone-crunching moto-ride visiting remote villages. But when I go home, all the exhaustion simply vanished because of this:
View from my room at the guesthouse. The larger island in the background is known as Phu Quoc, which is already part of Vietnam. The tiny island, on the other hand, belongs to Cambodia and we fondly call it the population one island. How did it get its name? It’s because there is only one person inhabiting the island and it’s a policeman guarding the territory.
Further down the hill from the guest-house, is Psah Khdam (crab market) where we usually get our meals in one of the restaurants there. It’s got the perfect location where we were also treated to a fantastic view of the sunset over the Gulf of Thailand.
Don’t you just love the soft pink tone in the photographs? I have to say that Kep has, arguably, the most beautiful sunset in all of Cambodia!
Check out other Sunday Scenery posts at Tarheel Ramblings.
>PhotoHunt #030: Lazy
>
In 2006, I was assigned to the coastal town of Kep and the whole family – me, my husband, and our dog Max – relocated. We stayed in a guesthouse on a hill with a sweeping view of the Bokor mountain and the Gulf of Thailand. Almost every day, after lunchtime, we all retreated to our hammocks on the mini-patio and spent the lazy afternoon enjoying the view. The breath-taking view and the refreshing sea breeze lulled us all to sleep, Max included.
>Litratong Pinoy #011 and 012: Kompyuter Ko, Luma Na
>
Ito ang aking kompyuter na 4 na taon na akong pinagseserbisyuhan. Minabuti kong ito ang isali para sa linggong ito at sa nakaarang lingo dahil, sa aking palagay, ay angkop sa dalawang tema – kompyuter at luma na – dahil ang kompyuter ko ay luma na!
Nuong 2006, ako ay nag-umpisang magtrabaho sa isang rural ICT (Information and Communications Technology) project dito sa Cambodia, na ang layunin ay ilapit sa mga magsasaka at mangingisda ang sari-saring teknolohiya ng ICT at bumuo ng isang community-owned ICT enterprises sa rural areas upang mapa-unlad ang kani-kanilang pamumuhay dahil dito.
Ito ay kasalukuyang ipinapatupad sa dalawang komunidad sa Cambodia. Ako ay pansamantalang tumira sa lalawigan ng Kep kung saan ang proyekto ay ipainapatupad. Ang kompyuter na ito ang aking gamit sa pag-iikot sa labing-isang baryo habang hinihintay ko ang kompyuter na galling sa opisina. Sa maniwala kayo o hindi, ito ang kauna-unahang kompyuter na nakita, at nahawakan, ng mga tao duon. Kung inyong mapapansin sa mga litrato sa ibaba na halos matatanda lahat ang dumalo sa aking pagbibigay ng orientation o pagpapakilala sa mga tao kung ano ang kompyuter at ang mga bagay na nagagawa gamit nito. Hindi ibig sabihin na hindi interesado ang mga kabataan sa kompyuter. Nagkataon lang na aming unang inimbitahan ang mga mey khum at mey sangkat, mga village at commune leaders, na siyang unang hakbang na ginawa namin upang mas madali ang pagtanggap ng mga tao sa aming proyekto.
Sa simula ay takot silang hawakan ang kompyuter sa kadahilanang ito ay sasabog o masira. Subalit ng ito’y kanilang mahawakan at masubukan ang iba’t-ibang features ng computer, lahat silay natuwa na parang mga bata na may bagong laruan.
Pahabol:
Ang mga sumusunod na litrato naman ay kuha isang taon ang makalipas kung saan 4 na e-community centers ang aming naitayo. Ang e-community ay parang isang conventional na tele-center, konektado sa satellite, gamit ang solar power para sa internet at VoIP calls. Makikita sa mga litrato ang tuwa at saya, di lang ng mga bata kundi pati na ng mga matatanda, lalo na’t nakakatawag at natatawagan na sila ng kanilang mga kamag-anak sa Phnom Penh at sa iba’t-ibang bahagi ng mundo.
>Litratong Pinoy #8: Ang Mahiwagang Takip-silim sa Dalampasigan ng Kep
>
Paumanhin po at late na naman ako ngayong Huwebes. Nag-i-inarte na naman kaya ang internet connection dito sa amin.
Noong 2006, ako po ay tumira sa bayan ng Kep, 178kms ang layo mula sa syudad ng Phnom Penh. Dito, kasama ng aking asawa at alagang aso, kami ay nanirahan ng mahigit sa apat na buwan.
Ang mga sumusunod ay kuha sa dalampasigan ng Kep. Para sa akin, dito na yata matatagpuan ang pinaka-magandang takip-silim sa buong Cambodia.
Ito ang matatanaw mula sa kwartong inuupahan namin noon. Ang islang nasa background ay tinatawag na Phu Quoc at pag-aari na ng bansang Vietnam. Subalit ang mumunting isla sa gawing kaliwa ay pag-aari pa ng Cambodia at ito ay binansagan naming population one island dahil sa iisa lang po ang nakatira diyan at ito ay ang pulis na nagbabantay dito.
Kapag kami ay bababa patungong Psah Khdam (crab market), ito naman ang aming nakikita. Mga bangkang naghahanda sa muling pagpunta sa laot upang manghuli ng isda, alimango, pusit, atbp.
Ang mga nakausling kahoy na ito ay palatandaan na dito nakalagak ang lumang pier. Dahil sa kalumaan, nasira ito ng magkaroon ng masungit na panahon sa Kep. Dahil sa kakulangan (o kawalan) ng pondo ng pamahalaang lokal, hindi na ito nakumpuni pa.
Ang mga babae namang ito ang siyang naglilinis ng mga lalagyan ng kanilang huli. Ang iba riyan ay puno pa ng mga alimango at pusit na naghihintay na ibenta kinabukasan.
Ito naman ang mga sariwang pusit na galing sa itaas na larawan, niluto at naging masarap na pananghalian.
A Silver Finish!
Certified!
Follow Us!